- urywany
- urywany {{/stl_13}}{{stl_8}}przym. Ia {{/stl_8}}{{stl_7}}'o dźwiękach: nieciągły, krótki, powtarzający się co jakiś czas, przerywany': {{/stl_7}}{{stl_10}}Urywane dźwięki muzyki. {{/stl_10}}
Langenscheidt Polski wyjaśnień. 2015.
urywany
Look at other dictionaries:
urywany — imiesł. bierny czas. urywać (p. urwać) urywany w użyciu przym. «o dźwiękach: nie mający ciągłości, krótki, powtarzający się w pewnych odstępach czasu; przerywany» Krótkie, urywane szczekanie. Urywany dźwięk dzwonka. Urywane tony … Słownik języka polskiego
kaszel — m I, D. kaszelszlu; rzad. lm M. kaszelszle, D. kaszelszli a. kaszelszlów «gwałtowne wypchnięcie powietrza z płuc połączone z rodzajem chrząkania, powstające przez podrażnienie zakończeń nerwowych w oskrzelach, tchawicy, krtani, gardle»… … Słownik języka polskiego
krektać — ndk I, krektaćta, krektaćają, krektaćał łow. «o głuszcach, zwłaszcza młodych, nie uczestniczących jeszcze w tokach: odzywać się w okresie toków, wydawać urywany, pojedynczy ton; krechtać» … Słownik języka polskiego
oddech — m III, D. u; lm M. y 1. «pobieranie tlenu przez odruchowe, rytmiczne wciąganie powietrza do płuc i wydalanie dwutlenku węgla na zewnątrz; oddychanie» Głęboki, miarowy, równy, rytmiczny oddech. Krótki przyspieszony, urywany oddech. Świszczący,… … Słownik języka polskiego
pikać — ndk I, pikaćam, pikaćasz, pikaćają, pikaćaj, pikaćał piknąć dk Va, pikaćnę, pikaćniesz, pikaćnij, pikaćnął, pikaćnęła, pikaćnęli, pikaćnąwszy 1. «wydawać głos nikły, słaby, krótki, urywany» Pisklęta pikały. ◊ Ani piknął «nie wydał nawet nikłego… … Słownik języka polskiego
podśpiewywanie — n I 1. rzecz. od podśpiewywać. 2. lm D. podśpiewywanieań «urywany, niegłośny śpiew, piosenka» Z daleka słychać było wesołe podśpiewywania … Słownik języka polskiego
poświst — m IV, D. u, Ms. poświstiście; lm M. y 1. «krótki urywany świst; ostry, wysoki dźwięk powstający przy szybkim ruchu strumienia powietrza przechodzącego przez wąski otwór lub przy szybkim przecinaniu powietrza; poświstywanie, gwizd» Daleki poświst… … Słownik języka polskiego
skowyt — m IV, D. u, Ms. skowytycie, blm «urywany, żałosny głos psa (rzadziej innych zwierząt); skowyczenie, skowytanie» … Słownik języka polskiego
suchy — susi, suchychszy 1. «pozbawiony wilgoci, wody, płynu, niewilgotny, niemokry, wysuszony; wyschły, uschnięty» Sucha bielizna. Suche drewno, siano. Suche kwiaty, liście. Sucha kiełbasa. Suche wargi. Suchy jak pieprz. ∆ Suchy kaszel «kaszel bez… … Słownik języka polskiego
szczekać — ndk I, szczekaćam, szczekaćasz, szczekaćają, szczekaćaj, szczekaćał szczeknąć dk Va, szczekaćnę, szczekaćniesz, szczekaćnij, szczekaćnął, szczekaćnęła, szczekaćnąwszy 1. «o psie, lisie, szakalu: wydawać krótki, urywany głos; ujadać» Pies szczekał … Słownik języka polskiego
